Najstarszy wizerunek Iłży oraz zamku biskupów krakowskich nazywany jest powszechnie „ryciną Dahlbergha”. W rzeczywistości jest to akwaforta odbita z miedziorytu w dziele De rebus a Carolo Sveciae Rege, gestis commentariorum libri septem, elegantissimus tabulis aentis exornati cum triplici indice napisanego przez niemieckiego historyka Samuela Pufendorfa i wydanego w Norymberdze w 1696 roku. Rycina powstała na podstawie rysunku Erika Jönssona Dahlbergha, który ten wykonał ok. 1657 roku, kiedy to pełnił w Polsce służbę głównego kwatermistrza wojsk szwedzkich. Dahlbergh rysującmiasto i zamek posłużył się nieznanym widokiem Iłży, który powstał znacznie wcześniej, być może na początku XVII wieku.
Sztych przedstawia na pierwszym planie rozlewisko stawu połączonego z rzeką Iłżanką, po lewej stronie mury a za nimi miasto. W centrum, na skalistym wzgórzu, usytuowane jest zamek dolny (po prawej stronie) i zamek górny (po lewej) z wyróżniającą się na tle nieba wieżą główną. Zamek po przebudowie dokonanej w czasach biskupa Filipa Padniewskiego (1560-1572) nabrał cech charakterystycznych dla architektury renesansu.
Rycina Dahlbergha przedstawia Iłżę i zamek w czasach jego największej świetności. Po zniszczeniu go przez wycofujące się wojska szwedzkie w 1657 roku nigdy nie uzyskał on już tak znakomitego wyglądu.
